Gigi l'amoroso

Klik hier voor de volledige tekst || Beluister een fragment

Dalida werd op 17 januari 1933 in Cairo geboren als Yolande Christina Gigliotti. Haar vader, een Italiaanse immigrant, was daar violist bij de opera. Al op jonge leeftijd won ze schoonheidswedstrijden en speelde ze in films. In 1956 ging ze naar Parijs om actrice te worden, maar ze werd 'ontdekt' als zangeres en begon al snel liedjes op te nemen onder de naam Dalida.

Ze had onmiddellijk groot succes in de Parijse muziekscene en won allerlei prijzen. Ze nam niet alleen liedjes op in het Frans, maar ook in het Duits, Spaans, Italiaans, Turks, Nederlands, Hebreeuws en Arabisch. Haar privé-leven was echter turbulent en weinig gelukkig, zodat ze een dankbaar slachtoffer was voor de roddelpers. Ze heeft diverse zelfmoordpogingen gedaan en stierf uiteindelijk op 3 mei 1987, uitgeput van vijfendertig jaar hoogte- en dieptepunten, aan een overdosis slaappillen.

Dalida heeft een indrukwekkend oeuvre nagelaten. Tot haar beroemdste liedjes behoren, behalve het hier besproken nummer, 'La danse de Zorba', 'Ciao amore ciao', 'Paroles, paroles', 'Il venait d'avoir dix-huit ans' en 'Quand on a que l'amour'. 'Gigi l'amoroso' is haar grootste hit; het lied werd in talloze talen vertaald, tot en met het Japans, stond in negen landen op nummer één en leverde haar in de Benelux een platina plaat op. Het is een ruim zeven minuten durende mini-opera.

Het lied vertelt het verhaal van de Italiaanse charmeur Gigi, die alle vrouwen in een dorpje in de buurt van Napels om zijn vinger windt. Hij is de klassieke eeuwige vrijgezel... totdat er op een dag een rijke Amerikaanse vrouw in het dorp verschijnt, die hem een grootse toekomst in Amerika voorspiegelt. Gigi valt voor haar en reist af naar de States, na een emotioneel afscheid van al zijn vrouwen op het station.

Jaren later duikt Gigi weer op, geknakt en zwijgzaam. Het Amerikaanse avontuur is jammerlijk mislukt en hij kan, ondanks de blamage van zijn terugkeer, zijn geboortestreek niet missen. Zodra hij is herkend, loopt het hele dorp juichend uit en wordt hij op grootse wijze onthaald.

Het lied is zoals veel werk van Dalida vrolijk-weemoedig, een echt 'levenslied' met een lach en een traan; misschien wel het lied waarin ze het meest trouw was aan haar Italiaanse 'roots'.