In maart tooien de tuinen zich

Klik hier voor tekst en Ned. vertaling || Beluister een fragment || Beluister mijn coverversie

I giardini di marzo van Lucio Battisti behoort tot de ook in ons land bekende klassiekers van de Italiaanse pop. Het nummer stamt uit begin jaren zeventig, de productieve periode waarin Battisti regelmatig succesvol samenwerkte met tekstschrijver Giulio Rapetti Mogol.

In het onderhavige lied, dat Mogol baseerde op een autobiografisch gegeven, mijmert de inmiddels volwassen mannelijke hoofdpersoon over zijn moeilijke jeugd in de jaren vijftig. Moeilijk enerzijds vanwege de armoede in het milieu waarin hij opgroeide, anderzijds omdat hij zelf een bedeesd, bang, geremd jongetje was.

De eerste coupletten verhalen van die armoede: het geld dat op de eenentwintigste van de maand altijd al op was, waarna er geen ijsje voor de kinderen meer af kon; de jurken die zijn moeder zo lang bleef dragen dat hij zich erover verbaasde dat de bloemen die erop stonden niet verwelkten.

Bij de uitgang van de school verkochten zijn klasgenoten hun boeken om aan wat extra geld te komen, maar zelf durfde hij dat niet; hij liep eenzaam en tobbend naar huis. En dan, aan het eind van de tweede strofe, blijkt dat er ook sprake was van een prille liefde, een 'jij' met wie hij 's avonds moeizame telefoongesprekken voerde.

In het refrein is de ik-figuur even gedesoriënteerd in de tijd: hij keert terug naar het heden, maar weet niet onmiddellijk welk jaar en wat voor dag het eigenlijk is. Hij denkt na over de gemiste kans van die mislukte jeugdliefde en beseft dat hij nu met haar samen had kunnen zijn. Maar diep vanbinnen is hij nog steeds die dromer van toen, die bruiste van de grootse gevoelens maar het echte leven niet aankon.

Elk voorjaar als het lente wordt en hij om zich heen nieuwe liefdes ziet opbloeien, denkt hij terug aan destijds. De verwijten die zijn geliefde hem maakte omdat ze geen vat op hem kreeg. Wat ze tegen hem zei: dat ze er met zijn hulp wel uit zou komen. Maar hij vond het verlossende woord nooit en zo liet hij haar achter, als een 'actrice van gisteren', zoals hij zegt.

Die aanduiding 'actrice' kun je op verschillende manieren opvatten. Misschien wordt bedoeld dat ook zij psychisch labiel was en spelletjes met hem speelde. Maar het kan ook zijn dat hij degene was die hun omgang te veel als een spelletje zag, een film waarin ze allebei speelden en waaruit hij naar believen weg kon lopen als hij er even geen aardigheid meer in had. De tekst weidt daar verder niet over uit.

Hoe het ook zij, het nummer is en blijft een prachtig klaaglied over verloren liefde. In juni 2013 heb ik een karaoke-versie van het nummer opgenomen; aan de oorspronkelijke begeleiding valt niets te verbeteren, die past perfect.

'I giardini di marzo' van Lucio Battisti op YouTube
Mijn coverversie