jep

na het zien van La grande bellezza van Paolo Sorrentino

tja
daar sta je dan
met je ene middelmatige roman
van een halve eeuw geleden
en je weggefeeste leven
in de gouden kooi
de balans wordt opgemaakt
van wat er allemaal is verdampt
in dat fonkelend decor
wat er is weggewaaid
aan vrienden en geliefden
statistisch onvermijdelijk
maar waarom juist zij
en waarom altijd weer
dat waarom