The City of New Orleans

Klik hier voor de volledige tekst || Beluister een fragment

Iedere Nederlander die de jaren zeventig bewust heeft meegemaakt, kent de melodie van het hier te bespreken Amerikaanse lied, want het is dezelfde waarop Gerard Cox 't Is weer voorbij die mooie zomer zong, een nummer dat in het winterseizoen 1973/1974 hoog scoorde op de vaderlandse hitlijsten. Cox' lied behandelt het verschijnsel dat na het voorjaar de zomer komt, die op zijn beurt weer wordt gevolgd door de herfst, en dan is die zomer, ja, hoe moet je 't zeggen, nou ja, voorbij dus.

Goed, vergeet die tekst maar onthoud de melodie, dan hebt u al de helft van het nummer The City of New Orleans van Arlo Guthrie (te vinden op diens fraaie album Hobo's lullaby). Guthrie, geboren in 1947 als zoon van de beroemde folkzanger Woody Guthrie, werd eind jaren zestig op slag beroemd met het cabaretteske Alice's Restaurant, dat later is verfilmd door Arthur Penn. In 1972 had Guthrie een hit in Amerika met The City of New Orleans, een lied van Steve Goodman.

'The City of New Orleans' is de naam van de trein die de verbinding onderhoudt tussen Chicago, de winderige industriestad aan het Michiganmeer, en het zwoele, carnavaleske New Orleans, bijna veertienhonderd kilometer zuidelijker gelegen aan de Mississippi, op nog geen honderd kilometer afstand van de Golf van Mexico. Door het personeel van het Amerikaanse spoorwegbedrijf Amtrak wordt de trein ook wel de chicken bone express genoemd, vanwege het grote aantal kippenkluifjes dat onderweg wordt genuttigd, vooral in noordelijke richting. Bij het schoonmaken van de wagons worden de botjes met vuilniszakken tegelijk afgevoerd.

Om als Nederlander veertienhonderd kilometer per spoor af te leggen moet je minstens tweemaal op en neer van Groningen naar Middelburg, maar om een enigszins vergelijkbaar gevoel te krijgen zul je een internationale nachttrein naar Zwitserland of Italië moeten nemen. Je lééft dan echt een etmaal in de trein, en dat is precies wat dit lied beschrijft. Amerika is nu eenmaal het land van de superlatieven, en het is dan ook geen wonder dat deze langeafstandstrein in het refrein America's native son wordt genoemd.

Het eerste couplet beschrijft het slaperige vertrek in de vroege ochtend van het station Illinois Central in Chicago, met vijftien wagons, vijftien 'rusteloze reizigers', drie conducteurs en vijfentwintig postzakken. Daar gaan we, op weg naar Kankakee, langs huizen, boerderijen, velden, opslagplaatsen en autokerkhoven.

Het tweede couplet beschrijft het leven 'aan boord': kaarten, drinken, de bedienden in de luxe slaapwagon, een moeder met een slapende baby die heen en weer wiegt op het ritme van de wielen op de rails.

In het derde couplet is Memphis (Tennessee) bereikt. Er is achthonderd kilometer afgelegd, we zijn iets over de helft, en de nacht valt. De steden en mensen buiten het treinraam lijken te vervliegen, als in een nachtmerrie, en de conducteur zingt zacht een liedje. The passengers will please refrain, zingt Guthrie. Dat is een verwijzing naar verbodsbordjes: The passengers will please refrain from... vul maar in: spitting, littering, fighting, cursing... Maar The passengers will please refrain betekent hier natuurlijk ook: u wordt allen vriendelijk verzocht het refrein mee te zingen.

En dat refrein volgt dan ook, alleen met good night in plaats van het eerdere, opgewekte good morning. We rijden de nacht in en hopen op een behouden aankomst.