toen mijn vader zei
verdrietig en wanhopig zei
woedend en stampvoetend zei
aan het eind van zijn latijn zei
ik hoop dat jij nog eens
met je kop tegen de muur loopt
begreep ik dat niet
het drong niet tot me door
wat hij bedoelde
en het heeft lang geduurd
seconden
decennia
voor het tot me doordrong
en toen ik eenmaal begreep
waarom hij het gezegd had
zo gezegd had
en niet anders gezegd had
tegen iemand anders gezegd had
bleek de reden doodeenvoudig
maar misschien alleen maar
doordat het zo vaak was gebeurd
doordat het voortdurend gebeurt
doordat het leven niks anders is
niks beleefd, niks te vertellen
geen builen, geen lef
had ik maar eerder geweten
en niet aan hem geweten
wat je eigenlijk zou moeten weten
op het moment dat je het niet weet
omdat je het dan het hardst nodig hebt
maar ja
dat is met alles
Dit is het laatste van vier
gedichten over mijn vroegste jeugd die ik in het voorjaar van 2011
schreef.